به نقل از «تسنیم»

روایت شوق دیدار کربلا از شرق ایران/ اشک شوق در چشمان زائر اولی‌ها + فیلم

تاریخ انتشار: ۱۲ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۹۱۳۳۷۲

بیش از ۲۰۰ زائر اولی از استان خراسان جنوبی راهی کربلای معلی شدند تا در ایام اربعین حسینی پابوس حرم شش گوشه امام حسین(ع) باشند، اما روایت دل‌دادگی آنها و شوق رسیدن به بین‌الحرمین وصفی متفاوت از این سفر دارد. - اخبار استانها -

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند،  این حسین (ع) است، سر سلسله عشاق، که عَلَم جنگ برداشته تا خون خویش را همچون کهکشانی از نور بر سماء بپاشد و راه قبله را با قبله جویان بنمایاند، آنجا که در سیطره حرامیان خون‌ریز است عشاق را جز این چاره نیست» آری، برای حسینی شدن چاره‌ای نیست جز فدای دل و جان در راه حق.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

من از تو خودت را شناختم، آقای خوبی‌ها، من از تو به سویت گریختم، بابای مهربانِ این فرزند رو سیاه...

پیاده‌روی اربعین و کربلا سفری از جنس دل است، سفری که دعوتنامه‌اش را ارباب دل‌ها امضاء می‌کند و تو به سوی دیار عاشقان، مشتاقانه با پای دل رهسپار می‌شوی.

هرکس برای اربعین داستان خود را دارد. یکی در حسرت روزهایی است که از نجف تا کربلا از عمود تا عمود با ذکر و صلوات به سوی زیارت حرم مطهر امام حسین(ع) گام برمی‌داشت و دیگری در آرزوی تجربه‌ اولین پیاده‌روی اربعین و لمس ضریح سرور و سالار شهیدان می‌سوزد.

«حسرت» واژه‌ای است که این روزها هم قلب کسانی که تاکنون در پیاده‌روی اربعین حضور نداشتند را گرفته و هم با قلب کسانی که قبل از ویروس منحوس کرونا با شوق و اشتیاق با پای پیاده نجف تا کربلا را با عشق طی می‌کردند، آشنا است.

و اما «خاطره‌ها»؛ امروز در روز اربعین این خاطره‌های خوش و‌‌ ناب زائران جامانده است که دل‌هایشان راکمی آرام کرده. خاطراتی که به راستی کلی حرف ناگفته در آن نهفته و شنیدنش خالی از لطف نیست.

کربلا و اربعین دو واژه‌ به وسعت تمام دنیاست، به‌نظر من زائران کربلا خوش‌ اقبال‌ترین و خوش‌‌شانس‌ترین آدم‌های روی زمین هستند. پیاه‌روی نجف تا کربلا و زیارت حرم مطهر امام حسین(ع) نصیب هرکسی نمی‌شود مگر اینکه سرور و سالار شهیدان طلبش کند. آن موقع است که تمام مشکلات و سختی‌ها خود به خود رفع می‌شود...

منی که تا نام کربلایت در تمام مجالست زمزمه می‌شد را می‌شنیدم یا عطر از کربلا آمده‌هایت به مشامم می‌خورد اشک حسرت می‌ریختم، من روسیاه کجای دنیای دیوانه خودم و کجای دنیای مهر توام که هنوز نفس می‌کشم در ماه حرام و زیبایت؟ جای من کجای این ماه است که هنوز می‌توانم ببینمش ولی لایق شناختنش نیستم؟

آقای مهربان من، تو عشق را بهتر از همه ما می‌شناسی، عاشقی را آنچنان تفهیمم کن که فریاد بزنم:«بأبی انت و امی یا ابا عبدالله»

با نزدیک شدن به اربعین حسینی، کاروان‌های مختلف از گوشه و کنار خراسان جنوبی به عتبات عالیات اعزام می‌شوند.

وعده دیدارمان امامزادگان باقریه بیرجند بود جایی که از ساعتها قبل از موعد مقرر جمعیت کثیری از مشتاقان زیارت امام حسین(ع) خود را با پای دل رسانده بودند تا با زائران اربعین حسبنی خداحافظی کنند.هر کدام به امیدی آمده بودند یکی شفای فرزندش را، دیگری عاقبت به خیری، سلامتی، فرزند اوری....هر کدامشان به با هر خواسته ای که داشتند خود را رسانده بودند تا به زائرانی که قرار بود برای اولین بار قبر مطهر شش گوشه امام حسین (ع) را ببینند سفارش کنند.

با آنکه عقربه های ساعت 14 را نشان میداد و هوا هم بسیار گرم بود اما هیچ چیز مانعی نشده بود تا مردم خود را بر برای بدرقه زوار حسین نرسانند.

باید انجا می بودی و میدیدی که چطور دلهای همه گرفته بود و چشمها بارانی، مداحی من ایرانمو تو عراقی هم که پخش میشد عجیب حال و هوا را عوض کرده بود.

باید بودی و میدیدی که از پیرزن 75 ساله تا کودک 3 ساله آمده بودند و به زوار سفارش میکردند که سلامشان را به امام حسین برسانند.

آری یکی از جلوه‌های زیبای اعزام زائرین، رفتن زیارت اولی‌ها به کربلای معلی است.

کاروان منتظران ظهور با بیش از 400 زائر که بخشی از آن‌ها زیارت اولی هستند به بهشت روی زمین اعزام شدند تا در زیارت اربعین حضور داشته باشند.

دل هایی که برای کربلا پر می کشد

یکی از زیارت اولی‌های خراسان جنوبی به خبرنگار ما گفت: دفعه اولی است که به کربلا می‌روم و شوق و اشتیاق زیادی برای این سفر داشتم تا امام حسین (ع) مرا بطلبد.

وی افزود: هنوز جسممان به کربلا نرسیده روحمان در بین الحرمین است و خود را در بین دو حرم تصور می‌کنیم.

یکی دیگر از زوار هم با بیان اینکه تا جایی که به خاطر دارم، زوار حسینی هر ساله حلالیت می‌طلبیدند و چه در قالب موکب اربعین و چه در قواره زوار حسینی قدم در مسیر می‌گذاشتند و کربلایی می‌شدند، و من همیشه جامانده‌ای بودم که التماس دعا می‌گرفت افزود: هر سال در حسرت و فراق کربلا زیارت نامه می‌خواندم و با خود زمزمه میکردم من ایرانم و تو عراقی

چه فراغی، چه فراغی ... »و شاید همان اشک ها سبب شد تا امسال به آرزوی چندین ساله ام برسم و راهی شوم.

یکی دیگر از زائران هم بیان کرد: برای امدادرسانی به زائران اباعبدالله الحسین (ع) به عراق می‌روم و خدمات دارویی و امدادی را ارائه خواهیم کرد.

او گفت: امیدوارم در این سفر بتوانم آنچه را که جزو رذایل است ترک کنم و بدون آلودگی روحی و جسمی به وطن بازگردم و زدودن ناپاکی‌ها توفیقی است که باید حاصل شود.

آری کربلا و زیارت امام حسین(ع)، اربعین و پیاده روی آن‌قدر دلنشین است که کافیست یک‌بار طعم شیرینش را بچشی، آن وقت است که هرسال دلت برای کربلا و خاکِ پاکش پر می‌کشد، آن وقت است که می‌گویی «پای پیاده ای دل ، تا کربلا سفر کن».

با نزدیک شدن به اربعین حسینی تب و تاب پیاده‌روی مسیر نجف به کربلا در دل عاشقان سیدالشهدا(ع) بالا می‌گیرد.

پیاده روی نجف تا کربلا، زبباترین پیاده‌روی تمام عمر عاشقان سیدالشهدا(ع) است. زائران از ابتدای مسیر، با کوله‌ای سبک و با پای دل، قدم قدم پیش می روند. آسمان دلشان بی تاب رسیدن به حرم امام حسین (ع) می‌شود و دستهایشان تشنگی لمس ضریح مطهر آن حضرت را لمس می‌کند.

اعزام زیارت اولی ها و امدادگران به عراق

مدیرکل ستاد اجرایی فرمان حضرت امام خراسان جنوبی گفت: 205 زائر اولی از استان به عتبات عالیات اعزام شدند.

موسوی افزود: این افراد از سه طریق خانه‌های احسان ستاد اجرایی فرمان حضرت امام (ره)، کمیته امداد و هلال احمر به صورت رایگان و به مدت 10 روز به عراق سفر می‌کنند.

مدیر عامل جمعیت هلال احمر خراسان جنوبی نیز گفت: 30 امدادگر از هلال احمر خراسان جنوبی برای امدادرسانی به زائران به عراق اعزام شدند.

کاووسی گفت: علاوه بر این 4 دستگاه آمبولانس نیز در عراق مستقر بوده و خدمات رسانی انجام می‌دهند.

اما من من هنوز منتظرم آقایم سراغم را بگیری؛ مگر نفس کشیدن در همین ماه این نیست که هنوز می‌خواهی نوکرت باشم؟ تو مرا خواندی، باز هم می‌خوانی مگر نه؟ تو مرا خواستی و می‌خواهی مگر نه؟ تو دوستم داری میدانم بلاخره مرا دعوتم میکنی؛ باز هم صدایم کن، این رسم دوستی نیست که میان گناه رهایم کنی، تو رفاقتت را ثابت کرده‌ای پس باز هم بیا، بیا و دست این جامانده را بگیر و خادم جنت الارض کربلایم کن ....

انتهای پیام/ 254/ی

منبع: تسنیم

کلیدواژه: خراسان جنوبی نجف تا کربلا امام حسین ع زیارت اولی پیاده روی اولی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۹۱۳۳۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مریم خمینی نوه امام در خارج از کشور چه کاره است؟

به گزارش تابناک به نقل از عصر ایران، خانم معصومه حائری یزدی همسر آیت‌الله سید مصطفی خمینی و دختر آیت‌الله شیخ مرتضی حایری یزدی صبح روز ششم اردیبهشت ۱۴۰۳ خورشیدی در تهران درگذشت.

وی مادر سید حسین و مریم خمینی بود. حجت‌الاسلام سید حسین خمینی از اوایل دهه ۶۰ عملا از عرصه های رسمی و رسانه‌ای کنار است و خواهر او (نوه امام خمینی) هم در خارج از کشور زندگی می‌کند و به طبابت و کارهای علمی اشتغال دارد و خانواده برای دفن مادر منتظر بازگشت اوست. (دو فرزند دیگر در کودکی درگذشته بودند).

 
 

از نکات شگفت‌آور زندگی خانم حایری این که به رغم آن که عروس ارشد امام خمینی و منتسب به یک خاندان بزرگ و مشهور روحانی دیگر هم بود زندگی بسیار عادی و گاه توام با سختی و رنج داشته است.

او شیفته سید مصطفی خمینی بود و خاطرات هجران او را با اشک بیان می‌کرد و همچون اعضای خانواده امام که آقا مصطفی را «داداش» خطاب می‌کردند او هم عادت کرده بود همسرش را این گونه خطاب و حتی بعد از فقدان چنین یاد کند.

با این که عروس ارشد امام اهل مصاحبه با رسانه‌ها نبود اما برای اولین بار اول آبان ۱۴۰۰ و به مناسبت چهل‌وچهارمین سالگرد درگذشت مشکوک سید مصطفی خمینی گفت‌وگویی با او منتشر شد که بسیار مورد توجه قرار گرفت خصوصا جاهایی که حکایت از نگاه امروزین آقا مصطفی خمینی داشت و تصویر متفاوتی از فرزند فقید امام ترسیم می‌کرد.

درباره فرزندان چنین گفته بود: «خدا چهار فرزند به من داد که دو تا از آن‌ها از دنیا رفتند و الان تنها حسین و مریم برای من باقی مانده‌اند. هر دو دختر بودند و یکی در ایران و یکی در نجف از دنیا رفت. اولی چند روز بعد از به دنیا آمدن از دنیا رفت و علتش هم این که اوضاع ما در آن ایام به خاطر مسائل انقلاب خیلی ناجور و نامناسب و دگرگون بود و در همان ایامی که تازه این دختر به دنیا آمده بود، نیروهای دولتی وارد منزل ما ‌شدند و هول و هراس ایجاد ‌کردند و حال خود من خیلی بد و خراب بود و شاید این بچه بر اثر همان مسائل مُرد و از دنیا رفت.

دومی هم بلافاصله بعد از تولد و بر اثر یک بیماری کشنده از دست رفت؛ البته برخی به من می‌گفتند که این فرزندم، پسر بوده ...»